Dziecko - jak jest postrzegane przez prawo?

Dziecko - jak jest postrzegane przez prawo?
W prawie polskim za dziecko uznaje się każdą istotę ludzką już od momentu jej poczęcia (co nadal wywołuje pewne kontrowersje pośród obrońców prawa kobiet o samostanowieniu o sobie oraz prawa kobiet do aborcji), aż do uzyskania przez nie pełnoletniości, która w Polsce rozpoczyna się wraz z ukończeniem 18 roku życia. Do tego jednak czasu, jak głosi „Konwencja o prawach dziecka" z 1989 roku, przyjęta przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych, dziecko wymaga opieki i troski, w tym ochrony prawnej, zarówno ze względu na swoja niedojrzałość fizyczną, jak i psychiczną.
 
Wynika z tego, że dziecko nie ma pełni praw obywatelskich. Potrzebuje opiekuna, który będzie odpowiadał za niego zarówno pod kątem prawnym (będzie jego przedstawicielem ustawowym), jak i ma obowiązek zapewnić mu materialną i psychiczną opiekę. Chodzi tu o sprawowanie pieczy nad majątkiem dziecka oraz o jego wychowanie.
 
Ze swojej strony, dziecko pozostające pod opieką rodziców, winne jest im posłuszeństwo. Je Swoje zaś funkcje kierownicze, rodzice mają sprawować tak, jak wymaga tego dobro dziecka i interes społeczny, czyli przygotować je do pracy na rzecz dobra społeczeństwa, proporcjonalnie do jego zdolności
 
W prawie polskim opiekun ma więc tak zwane prawa rodzicielskie. Prawa i obowiązki przysługują automatycznie, na początek biologicznym rodzicom dziecka. Gdy jednak nie mogą oni lub nie chcą podjąć się tego zadania, sąd cywilny może przyznać je komuś innemu na zasadzie adopcji. Jeżeli mimo to, rodzice zrzekną się swoich praw rodzicielskich, a dziecko nie zostanie adoptowane, to trafia pod opiekę państwa, do tak zwanych państwowych domów dziecka.
Opinie o firmach (0)
Dodaj swoją opinię
Twoja ocena ogólna:

Zobacz również